De in Maine gevestigde specialist in wegmarkeringen, Kailyn Braddock, vertelt hoe late nachten, harde lessen en keihard werken haar hielpen om een carrière op haar eigen voorwaarden op te bouwen.
In een wereld van taaie shifts en nog taaiere mensen, heeft Kailyn Braddock haar eigen weg gevonden — en ze schildert hem zelf, nacht na nacht.
Braddock, afkomstig uit Maine, floreert in een wereld die de meeste mensen nooit zien. Nacht na nacht gaat ze de weg op, gewapend met blauwdrukken, emmers thermoplastische verf en een taak die vóór zonsopgang moet zijn voltooid.
“Ik ben een nachtdier,” zegt ze. “Dan lever ik vaak mijn beste werk.”
Verf, asfalt en een plek om thuis te komen
Zeven jaar geleden was Braddock op zoek naar iets anders. Ze solliciteerde naar een baan als arbeider bij een wegmarkeringen bedrijf waar haar vriend en diens vader werkten. In haar begintijd schilderde ze oversteekplaatsen, pijlen en stopstrepen met de hand. Ze leerde de kneepjes van het vak met water- en olieverven voordat ze overstapte op thermoplast.
“Ik mis het schilderen,” zegt ze. “Ik werk nog steeds met thermo, maar dat komt minder vaak voor. Dat is nog steeds handwerk, maar we gebruiken nu een handliner.”
Vandaag de dag heeft ze een grotere rol en zijn de verantwoordelijkheden zwaarder. Bij lange-streepprojecten rijdt Braddock achter de verfwagen om de vers getrokken strepen te beschermen tegen verkeerd rijdend verkeer. Ze sleept met 25 kilo zware verfmateriaal, voedt de machines met glasparels en componenten, en leest bouwtekeningen terwijl ze werkt.
“Het is veel blauwdrukken lezen, lint vasthouden en lopen — héél veel lopen,” vertelt ze.
Kracht, scherpte en een draaibaar hoofd
Dit werk is niet voor bangeriken — lichamelijk noch mentaal. Braddocks lengte maakt het soms lastig om zware materialen in de verfinstallaties te tillen, maar dat hoort er nu eenmaal bij. Net als de constante waakzaamheid, want één foute bestuurder kan alles veranderen.
“Je hoofd continu kunnen draaien is cruciaal,” zegt ze. “Ik ben een paar keer bijna aangereden. Ik moet ook goed zijn in het rijden met aanhangers en achteruitrijden. Ik heb ooit 12 mijl achteruit gereden op een snelweg met een trailer.”
De lange uren, late nachten en fysieke belasting eisten hun tol in 2024, toen Braddock werd gediagnosticeerd met paroxismale atriumfibrillatie (AFib), een hartritmestoornis. Na een ablatie-operatie in december hoopt ze op rustigere nachten.
“Dit was het zwaarste jaar dat ik ooit heb gehad op het werk,” zegt ze. “Maar ik pas me aan en doe mijn best. De jongens helpen me altijd als het nodig is. Ik word goed gerespecteerd waar ik werk.”
Binnenkijken in wegenbouw: Wat het werk écht vraagt
Braddock weet uit eigen ervaring: dit is geen makkelijk werk. Dit is wat ze elke dienst meemaakt — en wat je moet kunnen om veilig thuis te komen:
-
Verkeer stopt nooit: “Je hoofd in beweging houden is cruciaal. Ik ben al bijna aangereden.”
-
Zwaar tillen, nacht na nacht: Materialen wegen meer dan 25 kilo, en je verplaatst palletladingen vóór zonsopgang.
-
Geen ruimte voor slordigheid: “Veel blauwdrukken lezen, lint vasthouden, en lopen — heel veel lopen.”
-
Uithoudingsvermogen is cruciaal: Reken op 12-urige nachten, 70-urige werkweken, en seizoenen waarin vermoeidheid geen excuus is.
-
Risico’s kun je niet negeren: Aanhangers rijden en achteruitrijden op snelwegen — het is geen vaardigheid, het is overleving.
Realiteit: Wegenbouw is een vak met hoge druk dat elk moment volledige aandacht, vaardigheid en doorzettingsvermogen vereist.
Waarom ze blijft
Voor Braddock draait het om meer dan een loonstrookje. Het gaat haar om trots — en vrijheid.
“De vrijheid om wild te zijn,” zegt ze als antwoord op wat ze het leukst vindt aan het werk. “Ik hoef er niet schattig uit te zien. Ik kan vloeken en grappen maken, en de jongens oordelen niet.”
Wegenbouw geeft haar wat veel kantoorbaan niet kunnen bieden: beweging, uitdaging en een ander soort intelligentie.
“Ik hou niet van stilzitten,” zegt ze. “Het werk dwingt je om je brein te gebruiken, van wiskunde tot snel problemen oplossen. Elke nacht is anders. Je moet gewoon omgaan met wat er op je af komt.”
Het heeft ook nieuwe deuren geopend. Dankzij de vaardigheden die ze opdeed, zegt ze:
“Door mijn werk heb ik timmeren geleerd, en help ik mijn vriend nu met het bouwen van schuren in mijn vrije tijd.”
Een nieuw gezicht voor de bouw
Ook vandaag zijn vrouwen op de werf nog steeds in de minderheid, maar er is verandering op komst. Braddock werkt bij een vrouwelijk geleid bedrijf en heeft al meerdere vriendinnen overtuigd om ook de sector in te stappen.
Haar advies aan vrouwen die twijfelen over een carrière in de bouw:
Niet te veel nadenken — gewoon doen.
“Doe het!” zegt ze. “Je leert er zoveel van over het leven. Je wordt mentaal sterk, en je kunt veel meer verdienen. Het kan intimiderend zijn, maar het is het waard.”
Het verhaal van Braddock bewijst: de toekomst van de bouw is diverser, eerlijker en steeds vaker in handen van mensen die hun eigen pad durven bouwen.
